บุญที่ทำแล้วรวย

---บทความนี้เป็นบทความต่อจากบทความเรื่อง "ทำบุญเพราะอยากรวย..ผิดหรือไม่" เขียนขึ้นสำหรับคนที่ยังมีกิเลสหรือความอยากรวยเหมือนผมนะครับ สำหรับท่านที่หมดความอยากรวยแล้ว เห็นว่าคงไม่เป็นประโยชน์ที่จะมาอ่าน

*รวย คืออะไร

---ผมเชื่อว่า นิยามของความรวยของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน และตามพจนานุกรม คำว่า รวย หมายถึง "มีมาก" แต่แน่นอนว่า มีมากสำหรับแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน ซึ่งมันจะเป็นตัวกำหนดว่า เมื่อไรจึงจะเรียกว่า รวย บางคน มี 1 ล้านบาท ถือว่ารวย แต่บางคนต้อง 10 ล้าน บางคน 100 ล้าน หรือบางคน มีเงินเป็นหมื่นล้านแล้วยังไม่พอใจ เป็นต้น ดังนั้นสิ่งที่จะเป็นตัวตัดสินความรวย คือ คำว่า "พอ" เป็นสิ่งที่เราจะต้องค้นหาคำตอบให้กับตัวเราเอง 

---จริงๆ สิ่งที่เราต้องการ ผมว่าไม่ใช่เงินหรือทรัพย์สมบัติมากๆ หรอกครับ แต่สิ่งที่เราต้องการจริงๆ คือ ความสุขต่างหาก เพียงแต่ในทางโลกแล้ว เงินหรือทรัพย์สมบัติ มันเป็นปัจจัยสำคัญให้ได้มาซึ่งความสุข เช่น การบริบูรณ์ไปด้วยปัจจัยสี่ ยิ่งไปกว่านั้น เรายังสามารถแบ่งปันไปให้ผู้อื่นหรือส่วนรวม ก็ยิ่งทำให้เราได้รับความสุขมากยิ่งขึ้นอีก ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นเรื่องปกติที่เราจะอยากมีเงินเยอะๆ แต่ก็ไม่ควรจะให้มันมากจนกลายเป็นความโลภที่จะทำให้เราทำผิดศีลธรรมเพื่อให้ได้มาซึ่งเงิน

---ตามความเห็นผม เพื่อให้ง่ายต่อการเข้าใจ คำว่า "รวย" ก็คือ การมีทรัพย์มากอันจะนำมาซึ่งความสุข ซึ่งทรัพย์ก็สามารถแบ่งได้ 2 ประเภทคือ 

---โลกิยทรัพย์ หมายถึง ทรัพย์ทางโลก อันได้แก่ เงินทอง ทรัพย์สมบัติ เรือกสวนไร่นา ฯลฯ

---อริยทรัพย์ หมายถึง ทรัพย์อันประเสริฐ เป็นทรัพย์ที่มีภายในใจ มีอยู่ ๗ ประการด้วยกัน คือ สัทธาธนัง ทรัพย์ คือ ศรัทธา, สีลธนัง ทรัพย์ คือ ศีล, หิริธนัง ทรัพย์ คือ หิริ, โอตตัปปธนัง ทรัพย์ คือ โอตตัปปะ, สุตธนัง ทรัพย์ คือ สุตะ, จาคธนัง ทรัพย์ คือ จาคะ และ ปัญญาธนัง ทรัพย์ คือ ปัญญา

*เคล็ดลับทำให้รวยได้ทันที

---เรื่องนี้ก็ง่ายๆ ครับ คือ แค่เราพอใจในสิ่งที่เรามี ณ ตอนนี้ และคิดว่า ฉันรวยแล้ว.... นี่ละครับคือ เคล็ดลับความรวยแบบทันที่ ฮ่าๆๆ ฟังดูเหมือนตอบกวนๆ แต่มันคือ ความจริง 

---ลองดูตัวอย่างท่านที่บรรลุธรรมแล้ว ท่านค้นพบแล้วว่า สิ่งที่มนุษย์เราต้องการจริงๆ ไม่ใช่เงิน แต่มันคือ ความสุขต่างหาก และความสุขจากการมีทรัพย์มาก ก็เป็นแค่ โลกิยสุข คือ สุขแบบชาวโลก สุขที่อิงในโลกธรรม และพระพุทธองค์ทรงสอนว่า "สุขใดเหนือกว่าความสงบไม่มี" นั่นคือ สุขในฌานจะสุขมากกว่า หากใครได้เคยสัมผัสก็จะรู้ได้ด้วยตนเอง แต่สุขที่เหนือสุขก็คือ จิตที่สงบแล้วจากกิเลส คือ นิพพาน ดังพุทธพจน์ที่ว่า "นิพพานัง ปรมัง สุขัง : นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง" 

*แล้วจะเอายังไงกับชีวิตดีเนี่ย

---จะเห็นว่า ดูเหมือนทางโลกกับทางธรรมจะสวนทางกันนะครับ คุณผู้อ่านเคยสับสนมั้ยครับ แล้วเราจะเดินทางสายไหนดี ทางโลกก็อยากได้มากๆ แต่ทางธรรมสอนให้ "ละ"

---ผมเองก็เคยสับสนเหมือนกันครับ แต่ในที่สุดหลังจากนั่งทบทวน ว่าชีวิตเราเกิดมาทำไม มีเป้าหมายอะไร และจะทำอะไร ในที่สุดก็ได้คำตอบให้กับตัวเองแล้วว่า ในทางโลกเราถูกสมมุติมาแล้ว ว่ามีพ่อแม่ พี่น้อง ญาติ สามี-ภรรยา ลูก ฯลฯ ซึ่งเราก็ต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีตามหลักทิศ 6 ที่พระพุทธองค์ได้ทรงสอนไว้ (ลองไปหาอ่านดูนะครับ) แต่เราก็อย่าลืมเป้าหมายสูงสุดที่ควรไปให้ถึง นั่นคือ พระนิพพาน ผมจึงได้กำหนดเป้าหมายให้กับตัวเอง 2 เป้าหมาย คือ เป้าหมายทางโลก และเป้าหมายทางธรรม

---เป้าหมายทางโลกคือ ไปให้ถึงจุดที่จะทำให้เรา "พอ" และนั่นคือ จุดที่เรากำหนดเอาไว้ว่า นั่นแหล่ะคือ เรารวยแล้ว พอแล้ว และทำหน้าที่ตามสมมุติทางโลกของเราให้ดีที่สุดตามที่จะทำได้ แต่เหนืออื่นใดต้องไม่ทิ้งเป้าหมายทางธรรม คือ ทำทุกอย่างเพื่อพระนิพพาน ตามหลัก อริยมรรคมีองค์ 8 นั่นเองครับ  นี่เป็นคำตอบของชีวิตผม ท่านผู้อ่านลองไปค้นคำตอบให้กับตัวเองดูครับ

*ผลบุญเก่าที่ทำให้เกิดมาร่ำรวย

---คนเราทำบุญทำกรรมมาไม่เหมือนกัน จึงเกิดมามีต้นทุนต่างกัน เรามาดูว่าคนที่เขาเกิดมาก็ร่ำรวยเขาทำกรรมอะไรมาก่อน  ผมขอยกบทความของคุณดังตฤณ ที่ได้รวบรวมไว้มาละกันครับ..

*ส่วนกรรมหลักๆ ที่ทำให้ ‘ร่ำรวยมาก’ ได้แก่ 

---๑)ความมีนิสัยใจคอเผื่อแผ่ คือ เอาแต่คิดให้ ผูกใจอยู่กับการให้ เคยชินกับการเป็นผู้ให้ ขนาดไม่มีให้ก็ขวนขวายกระวนกระวายอยากหามาช่วยเหลือคนกำลังตกทุกข์ได้ยาก ตลอดชีวิตมีแต่ใจอยากเจือจาน กลัวแต่ว่าคนอื่นจะมีไม่พอ กระทั่งลืมๆ ว่าตัวเองจะมีพอไหม ผลแห่งการใจดีเกินธรรมดา คือ การเป็นผู้มีทรัพย์มากเกินกว่าชาวโลกทั่วไปเขา 

---๒)การละอายต่อบาปอย่างยิ่งยวด คือ ขนาดยอมอดตายดีกว่าคิดคดโกง ผู้ไม่คิดเพ่งเล็งเอาทรัพย์ผู้อื่นโดยมิชอบ ย่อมรับผลเป็นความสวัสดีแห่งทรัพย์ แม้ความตระหนี่ในอดีตอาจก่อให้เกิดทรัพย์เพียงน้อย ทว่าทรัพย์นั้นก็จะอยู่ทน ไม่วิบัติไปด้วยภัยธรรมชาติหรือภัยจากมือโจร 

---นอกจากนี้ ยังมีกรรมปลีกย่อยที่ทำให้ร่ำรวยได้อีกมากมายนับไม่ถ้วน ยกตัวอย่างพอให้เห็นภาพชัดๆ เช่น ชี้ช่องคนอื่นรู้จักทำมาหากิน ช่วยให้เขาเป็นผู้ฉลาดในธุรกิจ กับทั้งมีใจใหญ่ คิดเผื่อแผ่กลยุทธ์ให้กับคนทั้งประเทศ หรือทั้งโลก หากการเผื่อแผ่ของเขาเป็นไปโดยบริสุทธิ์และปรารถนาให้คนทั้งแผ่นดินอยู่ดีกินดี มีชีวิตที่เป็นสุขขึ้น บุญที่ทำนี้ก็มีสิทธิ์นำให้ไปเกิดในถิ่นฐานอุดมสมบูรณ์ หรืออย่างน้อยแม้เกิดในถิ่นฐานแห้งแล้งด้วยบาปบางประการ เขาก็จะมีกินมีใช้เหนือกว่าคนที่อยู่แวดล้อมทั้งหมดตั้งแต่เกิด กับทั้งฉลาดในการหา ฉลาดในการเก็บ และฉลาดในการใช้เป็นอย่างยิ่ง 

---เมื่อแยกให้เห็นเป็นเรื่องๆ เช่นนี้ คุณคงพอมองออกว่าในชีวิตเดียว คนเราอาจสร้างทั้งเหตุที่ทำให้ยากจน และเหตุที่ทำให้ร่ำรวยได้ ไม่ใช่ว่าทำทานมากแล้วเป็นประกันว่าเกิดใหม่จะได้สบายตั้งแต่ต้น ต้องดูด้วยว่าทุ่มเททำแค่ไหน ตลอดไปหรือเปล่า และเคยก่อบาปไว้ถ่วงความเจริญเพียงใดด้วย 

*เพื่อให้เห็นชัดเจน ขอแยกแยะ ‘บุญที่ทำให้รวย’ เป็นข้อๆ ดังนี้ 

*บุญเก่าที่ส่งไปเข้าท้องคนรวย 

---๑)เคยงดเว้นบาปชนิดที่ให้ผลเป็นความอัตคัดขณะเกิด เช่น ชาติใกล้ไม่เผาบ้านไล่ที่ใคร ทั้งที่มีสิทธิ์ทำด้วยอำนาจบาตรใหญ่ 

---๒)เคยผูกพันกับพ่อแม่ที่กำลังอยู่ในฐานะร่ำรวย เช่น ชาติใกล้ให้การอุปถัมภ์และมีความเอ็นดูกันมา แต่ก็อาจเคยเป็นศัตรูกันมาก็ได้ โดยเฉพาะถ้าเคยสาปแช่งอาฆาตว่าจะจองเวรกันอย่างเหนียวแน่น พอมาเกิดเป็นลูก ก็เป็นลูกทรพี เหี้ยมเกรียมขนาดจ้างฆ่าพ่อแม่เพื่อแย่งสมบัติได้ 

---๓)มีบุญพอจะเสวยสุขล้นหลามตั้งแต่แรกเกิด เช่น เป็นผู้ให้ก่อนโดยผู้รับไม่จำเป็นต้องเคยมีบุญคุณกับตน เป็นผู้คิดอุปถัมภ์สมณะซึ่งไม่อยู่ในฐานะเลี้ยงดูตนเองได้ ผลที่ได้ตอบแทนจากธรรมชาติ จึงเป็นการมีผู้เลี้ยงดูอย่างดี เมื่ออยู่ในฐานะที่ไม่อาจเลี้ยงดูตนเองได้เช่นกัน 

*บุญเก่าที่ทำให้ได้รับมรดกมาก 

---๑)เคยเป็นผู้ยกผลประโยชน์ใหญ่ของตนให้คนอื่นด้วยน้ำใจการุณย์ ไม่ใช่เพราะถูกบีบบังคับ 

---๒)เคยเป็นผู้เคยมอบสมบัติให้แก่ผู้สมควรได้รับ หรือมอบวัตถุอย่างใหญ่ มอบที่ดินให้เป็นประโยชน์แด่สงฆ์ ขอให้คำนึงว่า สงฆ์เป็นนาบุญอันยิ่ง เมื่อมอบให้สงฆ์จึงสมควรแก่การรับมรดกใหญ่ในอนาคตเช่นกัน 

*บุญเก่าที่ทำให้ได้ลาภก้อนใหญ่ 

---๑)เคยเป็นผู้ให้ลาภลอยแก่คนอื่น โดยที่เขาไม่คาดฝัน หรือโดยที่ตนเองก็ไม่ได้คาดหมายไว้ก่อน เมื่อพบเห็นใครน่าช่วยเหลือก็ช่วยเลยทันที เมื่อทำให้คนอื่นได้รับลาภ ก็ย่อมสมควรแก่การเป็นผู้รับลาภในอนาคต ลาภที่ให้ผู้อื่นไม่จำเป็นต้องมากมาย แต่อย่างน้อยต้องทำให้เขายินดีปรีดา หรือทำให้เขารอดจากภาวะยากลำบากแบบฉับพลันทันที (ลาภที่ได้รับอาจมาจากหลายทางโดยไม่คาดฝัน อย่าแค่ไปคิดถึงการถูกล็อตเตอรี่อย่างเดียวนะครับ ประเภทอยู่ดีๆ มีเงินโอนเข้าบัญชีหลายแสนแบบสืบหาต้นตอไม่ได้ แจ้งธนาคารตรวจสอบแล้วก็ไม่รู้ความเป็นมา อันนี้เคยเกิดกรณีพิลึกพรรค์นี้มาแล้วจริงๆ) 

---๒)เคยเป็นผู้ตั้งใจให้คนอื่นดีใจกับการได้รับของขวัญ ของกำนัล โดยไม่คาดฝัน มีมากครับพวกชอบเซอร์ไพรส์ชาวบ้านโดยไม่เปิดโอกาสให้รู้เนื้อรู้ตัว หวังจะเห็นเขาตื่นเต้นยินดีสุดขีด ความหวังชนิดนั้น ถ้าทำสำเร็จก็ให้ผลเป็นลาภลอยก้อนใหญ่ได้เช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ารู้ว่าใครอยากได้อะไรมานาน รู้ว่าชีวิตเขาจะเปลี่ยนไปในทางดีขึ้นหากได้สิ่งนั้น นั่นแหละตรงเป้าอย่างจังทีเดียว 

*บุญเก่าที่ทำให้ค้าขายได้กำไรเสมอ 

---๑)เคยให้ความหวังแก่สมณะว่าจะถวายสิ่งโน้นสิ่งนี้  ตกปากรับคำแล้วภายหลังนำมาถวายตามสัญญาเสมอ แต่ให้ยิ่งขึ้นกว่านั้น คือ ท่านต้องการเพียงหนึ่ง แต่นำของที่ท่านประสงค์มาถวายเป็นสิบ อย่างนี้ถ้าเก็งไว้ว่าจะทำยอดให้ถึงเป้าสักล้าน ก็อาจพุ่งพรวดทะลุเป้าไปเป็นหลายสิบล้าน เป็นต้น พูดง่ายๆ คือ โชคช่วยตลอด แม้ฝีมือไม่ได้ดี เล่ห์เหลี่ยมธุรกิจไม่ได้มากกว่าพ่อค้าใกล้ละแวกก็ตาม  ข้อนี้พระพุทธเจ้าเคยตรัสแนะนำไว้เป็นกรณีพิเศษ จะทดลองก็ไม่เสียหาย สำหรับหลายคนที่ไม่มีบาปเก่ามาเป็นอุปสรรค ก็น่าจะได้เห็นผลทันตาในชาตินี้ได้ 

---๒)เคยเป็นผู้คืนกำไรให้กับสังคม คือ เมื่อสังคมช่วยให้ตนรวยแล้ว ก็แบ่งความรวยนั้นให้สังคมได้ประโยชน์สุขบ้าง พวกบริษัทใหญ่ๆ ที่คิดโครงการเพื่อสาธารณประโยชน์นั้นมาถูกทางแล้ว หากใจไม่เล็งอยู่แต่ว่าจะได้มีส่วนลดหย่อนภาษี ก็จะได้ผลเต็มเม็ดเต็มหน่วย เห็นผลอย่างรวดเร็วแทบไม่ต้องรอเกิดชาติหน้า เพราะการทำคุณกับมหาชน จะให้ผลขยายใหญ่ เห็นง่าย เห็นเร็วกว่าการทำคุณแบบเจาะจงกับกลุ่มคนเล็กๆ 

*บุญเก่าที่ทำให้ได้ผลตอบแทนคุ้มกับความรู้ความสามารถหรือฝีไม้ลายมือ 

---๑)เคยให้ผลประโยชน์กับคนอื่นอย่างตรงไปตรงมา สมน้ำสมเนื้อแล้วกับความรู้ความสามารถของพวกเขา อันนี้ต้องขอแสดงความเสียใจกับชาวไทยจำนวนหนึ่ง ที่นิยมซื้อซอฟต์แวร์เถื่อนเป็นประจำ ไม่เห็นแก่ค่าสมอง ค่าแรงงานของคนทำบ้างเลย กรรมนี้ต่อไปก็ยากจะเป็นผู้ได้รับผลตอบแทนคุ้มค่า แต่ถ้ามีเงินซื้อของจริงแล้วยอมจ่าย โดยคิดว่าเงินจะได้ไปเข้ากระเป๋าคนผลิตตัวจริง ถ้าทำเป็นประจำก็ส่งผลให้อนาคตเป็นผู้รับค่าตอบแทนคุ้มกับงาน ไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบหรือถูกกดค่าผลงาน 

---๒)เคยเป็นผู้ทำงานโดยเล็งประโยชน์สุขแก่คนอื่น คือ ตั้งต้นไม่ได้คิดเรื่องกำไรหรือรายได้เป็นหลัก เช่น อยากทำยาสีฟัน ก็เฝ้าครุ่นคิด หรือให้ทุนนักวิจัยว่าทำอย่างไรจะได้ยาสีฟันดีๆ มีคุณภาพสูง รักษาเหงือกและฟันได้จริง กับทั้งมีราคาไม่แพงเกินกำลังผู้บริโภคส่วนใหญ่ เรียกว่ามอบสินค้าที่เกินคุ้มให้กับสังคม ประโยชน์สุขของผู้บริโภคจะย้อนกลับมาเป็นกำลังหนุนให้ได้รับผลตอบแทนเกินกว่าที่คาดฝันเช่นกัน 

---จากที่กล่าวมาข้างต้นทั้งหมด แม้ยังไม่ตอบคำถามของคุณตรงๆ อย่างน้อยก็น่าจะทำให้เริ่มเห็นได้ว่าการเป็นคนรวยล้นฟ้านั้น แน่นอนว่าจะต้องมีทานในอดีตเป็นบุญเก่าหนุนส่งอยู่ แต่ยังต้องอาศัยปัจจัยอีกหลายต่อหลายข้อประกอบร่วมเข้าไปด้วย.

...............................................................

ขอขอบคุณแหล่งข้อมูล

รวบรวมโดย...แสงธรรม

อัพเดทรอบที่ 6 วันที่ 28 กันยายน 2558

แก้ไขแล้ว ป.