คำว่าเพื่อน

---ความหมายทางพระพุทธศาสนา "เพื่อนสนิท" หมายถึง เพื่อนที่มีความสนิทสนมกันมากจนกระทั่งสามารถเล่าความลับให้ฟัง โดยส่วนมากจะเที่ยว หรือ รับประทานอาหารหรือทำกิจกรรมต่างๆ ด้วยกัน เพื่อนประเภทนี้มักจะมีจำนวนไม่มาก บางคนอาจอาจมีเพียงแค่ 1-2 คนเท่านั้น

*เพื่อนแท้ ในทางพระพุทธศาสนาได้ระบุลักษณะของผู้ที่เป็นเพื่อนแท้ (มิตรแท้) มี 4ประเภทดังนี้

---มิตรมีอุปการะ หมายถึง เพื่อนที่สามารถเป็นที่พึ่งในเราในยามคับขันได้

---มิตรร่วมทุกข์ร่วมสุข หมายถึง เพื่อนที่ไม่ละทิ้งเราเมื่ออยู่ยามที่เรามีอันตราย ไม่แพร่งพรายความลับและไม่มีความลับปกปิดเรา

---มิตรแนะนำประโยชน์ หมายถึง เพื่อนที่คอยแนะนำแต่สิ่งที่ดีให้แก่เรา บอกทางแห่งความสุข ห้ามปรามไม่ให้ทำความชั่ว

---มิตรมีน้ำใจ หมายถึง เพื่อนที่พลอยไม่สบายใจเมื่อเราไม่สบายใจ เราทุกข์เขาก็ทุกข์ด้วย ไม่นินทาเราลับหลัง

*เพื่อนทั้ง 4 ประเภทนี้ เรี่ยกว่า สุหทมิตร แปลว่า มิตรที่มีน้ำใจดี ควรแก่การคบหาด้วย

---ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วขอแถม มิตรเทียม ด้วยแล้วกัน

*มิตรเทียม จะมีลักษณะนิสัยตรงข้ามกับ มิตรแท้ โดยสิ้นเชิง

---มิตรปอกลอก หมายถึง เพื่อนที่คบหากับเราเพื่อประโยชน์ของตนเอง

---มิตรดีแต่พูด หมายถึง เพื่อนที่คอยพูดแต่สิ่งที่ยังมาไม่ถึงหรือผ่านไปแล้ว เมื่อเรามีกิจก็บ่ายเบี่ยงเสียทุกครั้ง

---มิตรหัวประจบ หมายถึง เพื่อนที่เราจะทำดีหรือทำชั่วก็เออออไปเสียหมด ต่อหน้าสรรเสริญ หลับหลังนินทาเรา

---มิตรชวนฉิบหาย หมายถึง เพื่อนที่ทำให้เราหลงใหลไปกับอบายมุข

*เพื่อนทั้ง 4 ประเภทนี้ เรียกว่า มิตตปฏิรูป แปลว่า มิตรเทียมหรือผู้ที่ไม่ควรคบหาด้วย

---ในโลกปัจจุบันที่มีแต่การแข่งขัน แก่งแย่ง และการเอาตัวรอด การพิจารณาว่าใครคือ มิตรแท้ หรือ มิตรเทียม อาจเป็นเรื่องที่ทำได้ยากและใช้ความรอบคอบสูง แต่เวลาจะเป็นเครื่องตัดสินได้ว่าใครเป็นมิตรแท้...หรือ...มิตรเทียมฯ

 ........................................................................

ที่มา....หนังสือนวโกวาท

รวบรวมโดย...แสงธรรม

อัพเดทรอบที่ 6 วันที่ 29 กันยายน 2558

แก้ไขแล้ว ป.